Δεν υπάρχει τίποτα πιο μισητό για την καθεστηκυία τάξη, σε οποιονδήποτε κλάδο, από τον ανταγωνισμό, πολιτικό, οικονομικό είτε κοινωνικό. Όλοι, ενδέχεται έπειτα από έντονο διάλογο, δεχόμαστε πως ο ανταγωνισμός είναι κινητήρια δύναμη ως προς την καινοτομία και την βελτίωση των προϊόντων, όμως είναι πραγματικά δύσκολο να βρει κανείς κάποιον επιχειρηματία, λ.χ., ο οποίος να υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες τον ανταγωνισμό, και ιδιαίτερα τον ανταγωνισμό που ενδέχεται να του κλείσει την επιχείρηση.

Ακόμη και οι μεγαλύτεροι καπιταλιστές, εφόσον αναρριχηθούν και εδραιώσουν την οικονομική τους παρουσία, είθισται, για λόγους που θα αναφερθούν σε μελλοντικό άρθρο, να ασπάζονται τον παρεοκρατικό καπιταλισμό και να κάνουν ό,τι μπορούν, με την βοήθεια του κράτους, ώστε να είναι ουσιαστικά αδύνατη η είσοδος νέων ανταγωνιστικών επιχειρήσεων στον κλάδο τους. Όμως το φαινόμενο αυτό δεν είναι κάτι νέο, όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι μηχανές στα εργοστάσια, ελάχιστοι εργάτες καλωσόρισαν την νέα τεχνολογία, αντιθέτως πήγαν κόντρα σε αυτή με φρενίτιδα, καθώς απειλούσε τις δουλειές τους. Το ίδιο φαινόμενο έχει παρατηρηθεί εκατομμύρια φορές με τον ίδιο τρόπο, εργάτες, επιχειρήσεις, κρατικά μονοπώλια, κάνουν ό,τι μπορούν για να μειώσουν τον ανταγωνισμό, ώστε να διατηρήσουν τα δικά τους προνόμια, τις δικές τους θέσεις εργασίας.

Οι μόνοι που «αγαπούν» τον ανταγωνισμό, πέραν από οικονομολόγους που ασπάζονται την ελεύθερη αγορά,  είναι οι νέοι επιχειρηματίες, αυτοί που διεκδικούν μια «θέση στο τραπέζι», που έρχονται σε σύγκρουση με το status quo, και αναγκάζονται να καινοτομήσουν, να παρέχουν καλύτερες υπηρεσίες, καλύτερα προϊόντα, χαμηλότερες τιμές, ώστε να θελγήσουν τους καταναλωτές, οι οποίοι έχουν όλη την δύναμη στον καπιταλισμό, την δύναμη να επιλέξουν πως και που θα ξοδέψουν τα χρήματά τους. 

Ακολουθήστε το radiothiva.gr στο facebook για να είστε πάντα ενημερωμένοι