Οι Η.Π.Α., μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, αποτελούσαν μέχρι και πρόσφατα τον πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό ηγεμόνα της οικουμένης, κάτι που αλλάζει δραματικά τα τελευταία χρόνια, με την Ευρώπη να αποτελεί έναν σημαντικό σύμμαχο των Αμερικανών, ειδικά μετά τη λήξη του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ συχνά αποκαλούμε την Ευρώπη, εννοώντας τις χώρες του ΝΑΤΟ και/ή της Ε.Ε., και τις Η.Π.Α. ως η «Δύση», διότι η συνεργασία των δύο είναι ιδιαίτερα στενή.

Τις τελευταίες δεκαετίες, η Δύση έχει επιχειρήσει μια σειρά από επιθετικούς πολέμους, αλλά και πολιτικές που επιδίωξε την αλλαγή κυβερνήσεων σε τρίτες χώρες, με καταστροφικά αποτελέσματα. Η εισβολή στο Ιράκ, με ψευδής δικαιολογίες για την κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής, αποσταθεροποίησε την Μέση Ανατολή, δημιουργώντας το Ισλαμικό Κράτος, το ISIS, που τρομοκρατούσε την περιοχή ενώ ακόμη και σήμερα υπάρχουν πυρήνες του σε πολλές χώρες της Αφρικής με τρομακτικά αποτελέσματα, και δεκαετίες αργότερα, είναι κοινή παραδοχή των Αμερικανών πως η κυβέρνηση του Ιράκ σήμερα, δεν είναι ιδιαίτερα αξιόπιστη.

Η εισβολή στο Αφγανιστάν, είχε ως αποτέλεσμα μετά από 20 έτη μια καταστροφική έξοδο από την Καμπούλ, που θύμιζε την καταστροφική έξοδο των Αμερικανών από την Σαϊγκόν, με ανθρώπους να προσπαθούν μέσα στην απελπισία τους να κρατηθούν πάνω σε αεροπλάνα που απογειώνονταν, μονάχα για να πέσουν στο κενό και να χάσουν την ζωή τους, ενώ οι Ταλιμπάν παρελαύναν με Αμερικανικά ελικόπτερα και Αμερικανικά στρατιωτικά οχήματα, ντυμένοι με Αμερικανικό εξοπλισμό, ζητωκραυγάζοντας.

Ο πόλεμος στη Συρία, που ακόμη δεν έχει τελειώσει, δεν θα μπορούμε να χαρακτηριστεί ως επιτυχής, καθώς οδήγησε σε μια προσφυγική κρίση, σε μια διαλυμένη χώρα που δεν πρόκειται να σταθεροποιηθεί σύντομα, ενώ κανείς δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να συνεχιστεί ο εμφύλιος για αρκετά χρόνια ακόμη.

Η εισβολή στη Λιβύη, ήταν ακόμη μια σπουδαία «νίκη» για την Δύση, αφού και αυτή αποσταθεροποίησε ένα τεράστιο κομμάτι της Βόρειας Αφρικής, και αποτελεί ορμητήριο για αμέτρητους παράνομους μετανάστες που επιδιώκουν να φτάσουν στην Ευρώπη, ενώ ακόμη και σήμερα η χώρα δεν έχει σταθεροποιηθεί. Ταυτόχρονα, η Αμερικανική κυβέρνηση, υπό την ηγεσία του Barack Obama, επιδίωκε την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης στην Αίγυπτο, κάτι που δεν κατάφερε να κάνει, ενώ αργότερα κατάφερε με επιτυχία να «ρίξει» την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στην Ουκρανία, η οποία ήταν φιλορωσική, κάτι που οδήγησε στην άμεση απόσχιση περιοχών από το Ουκρανικό κράτος, ξεκινώντας στην ουσία έναν ουκρανικό εμφύλιο, αλλά και την κατοχή της Κριμαίας από την Ρωσία, ενώ χρόνια αργότερα ξέσπασε ο Ουκρανο-Ρωσικός πόλεμος, με την Ρωσία να φαίνεται πως θα καταφέρει να επικρατήσει στρατιωτικά.

Θα περίμενε κανείς πως μετά από τόσες ήττες, στρατιωτικές και πολιτικές, η Δύση θα έκανε μια ενδοσκόπηση και μια αλλαγή στην πολιτική της, όμως στην πραγματικότητα γίνεται το άκρως αντίθετο. Όσο περισσότερο αποτυγχάνουμε, τόσο πιο πεισματικά επιδιώκουμε την ίδια πολιτική. Αφού ηττηθεί η Δύση στην Ουκρανία, πιθανότατα ο επόμενος στόχος να είναι η Γεωργία, και αφού αποσταθεροποιηθεί και αυτή η περιοχή και ηττηθούμε για ακόμη μια φορά, ποιος ξέρει ποια άλλη χώρα θα έχει «σειρά».